Kolejny rok....

Przerażające jest jak ten czas leci, czas Bożego Narodzenia jest dla mnie właściwie końcem roku, kolejnym rokiem w którym coś się kończy, kolejnym przyszłym  w którym nie wiem co będzie i kolejny rok w którym wracam myślami do świąt z mojego dzieciństwa.

Nie ma już tego czaru, magi świąt, które czułam jako dziecko, zapach pasty do podłogi, świeżo wykrochmalonej sztywnej pościeli, wysprzątanego domu od podłogi po sufit i wszystkich innych zapachów  związanych ze świętami, nie chcę też powiedzieć że tęsknię za tymi uczuciami, bo same święta były koszmarem

                                                                                                                                                                     ale choinka, ona była dla mnie dziwnie tajemnicza i piękna, to ona utkwiła mi bardzo w pamięci. Wtedy myślałam że jest bardzo duża, choć miała zapewnie nie więcej jak 1,50 m, stale mam ją  przed oczami  i to co na niej wisiało. Były jabłka, orzechy zawinięte w sreberka po czekoladach, które zbierało się w ciągu roku właśnie z myślą o świętach, cukierki czekoladowe lub galaretki w czekoladzie, też oczywiście wcześniejszy zakup i skrzętnie przed nami ukrywany, bo przecież to były artykuły nie na codzień, a ja się cieszyłam że będę mogła zjeść taką pychotkę z choinki, one wtedy nawet inaczej smakowały. Największym wyjadaczem był chyba ojciec, cukierki znikały w trybie niemalże natychmiastowym o czym świadczyły pozostawione papierki.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          W dniu wigili wszystko smakowało inaczej, zawsze były mandarynki, choć owoców cytrusowych praktycznie nie było na rynku z wyjątkiem cytryny, szynka gotowana też była rarytasem świątecznym, ale wracając do choinki, wisiała na niej moja ulubiona granatowa bombka sztuk 1 :) na której był namalowany domek, była ona dla mnie najpiękniejsza i zawsze miała zaszczytne miejsce na środku .

                                                                                                                                                                                   


no i oczywiście bardzo ważne było oświetlenie. Lampki na choinkę, których nigdy nie można było rozplątać, obojętnie jakby nie były zwinięte. Po zawieszeniu obowiązkowo nie świeciły. Zawieszanie oświetlenia było chyba najgorszą czynnością bo nie było zbyt wiele lampek a trzeba było je tak rozmieścić żeby optycznie robiły wrażenie że jest ich dużo, tak więc przekładało się je z gałązki na gałązkę, po czym następowało  szukanie uszkodzonej  żarówki, czasami wcale nie była uszkodzona , lecz niedokręcona.                                                                                                                                                                                                                                                                            Mieszkanie było ocieplane piecami kaflowymi, więc w zasadzie wszędzie było zimno, najcieplejszym miejscem było miejsce przy piecu a dokładniej, stanie do niego plecami, ale w dniu wigilli kiedy stól był zastawiony potrawami i wszyscy domownicy po uprzednim przymusowym pogodzeniu się, zasiedli już do stołu, następowało coś dziwnego.   

W świetle choinki pokój wypełniał się stopniowo przyjemnym ciepłem które oplatało każdą część ciała, robiło się przyjemnie i dziwnie bezpiecznie.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             
                                                                           



Trudno mi powiedziec ile miałam wtedy lat, być może 5 a może 6 ,ale widocznie emocje związane z tą chwilą były  bardzo głębokie skoro do tej pory tkwią w mojej głowie.

I tu się kończą wspomnienia dziecka, następne wspomnienia to okres dorastania, z których pamiętam tylo tyle że już nikt z nas/rodzeństwa nie chciał stroić choinki









ŻYCZĘ WAM WESOŁYCH ŚWIĄT I SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU